Sprawdź katalogi
Łożyska kulkowe samonastawne są odmianą konstrukcyjną łożysk kulkowy zwykłych serii 62 i 63 z kulistą powierzchnię pierścienia zewnętrznego. Wyposażone są w uszczelnienia umieszczone z obu stron łożyska oraz napełnione są smarem plastycznym. Mogą również posiadać odrzutniki zabezpieczające uszczelnienia przed uszkodzeniem i pełniące funkcję dodatkowego uszczelnienia.
Łożysko zabudowane w oprawie tworzy wraz z oprawą zespół samonastawny gotowy do montażu.
Łożyska samonastawne produkowane są w zakresie średnic otworów:
- od 8 mm do 140 mm (otwory metryczne),
- od ½” do 4” (otwory calowe).
W łożyskach stosowane są dwie odmiany pierścieni wewnętrznych:
- pierścienie wewnętrzne poszerzone jednostronnie,
- pierścienie wewnętrzne poszerzone dwustronnie.
Łożyska samonastawne mogą być mocowane na czopie wału za pomocą:
- wkrętów dociskowych w pierścieniu wewnętrznym,
- pierścienia mimośrodowego,
- tulei wciąganej (łożysko z otworem stożkowym).
Przy wyborze sposobu mocowania należy uwzględniać twardość materiału czopa i kierunek obrotu elementu łożyskowanego (stały albo zmienny).
Średnica otworu łożyska samonastawnego posiada dodatnie odchyłki (nie dotyczy to łożysk kulkowych zwykłych z kulistą powierzchnia pierścienia zewnętrznego), co pozwala na łatwy montaż i demontaż na czopie wału, bez konieczności stosowania specjalistycznego wyposażenia montażowego.
Łożyska kulkowe samonastawne podobnie jak łożyska kulkowe zwykłe mogą przenosić obciążenia promieniowe, obciążenia osiowe i kombinację tych obciążeń.
Łożyska te natomiast nie mają możliwości kompensowania wydłużeń osiowych wału powstających np. w wyniku odkształceń cieplnych.
Ważną zaletą zespołów samonastawnych jest duża zdolność do wychyleń kątowych łożyska – w granicach do 5° od położenia środkowego, co pozwala na kompensowanie błędów niewspółosiowości, trudnych do uniknięcia w przypadku łożyskowania w oddzielnych oprawach.
Przy wymianie łożysk samonastawnych należy uwzględnić fakt, że położenie otworu (-ów) smarowych w pierścieniu zewnętrznym względem elementu mocującego nie jest zunifikowane. Może mieć to wpływ na dosmarowywanie łożyska.
Typowymi oprawami stosowanymi do współpracy z łożyskami samonastawnymi są oprawy masywne (z żeliwa szarego) i blaszane (z blachy stalowej), z otworami do mocowania opraw za pomocą śrub. W obu odmianach występują oprawy stojące mocowane do płaszczyzny równoległej względem osi wału oraz oprawy kołnierzowe mocowane do płaszczyzny prostopadłej względem osi wału.
Oprawy posiadają różne kształty (okrągłe, oczkowe, kwadratowe, naciągowe), co pozwala na optymalne rozwiązanie konstrukcji łożyskowania.
Dla przypadków dużych obciążeń lub obciążeń dynamicznych dostępne są oprawy wykonane z żeliwa sferoidalnego i ze stali.
Do pracy w warunkach powodujących korozję produkowane są łożyska samonastawne ze stali nierdzewnej lub z powłokami ochronnymi. Łożyska takie przeznaczone są do współpracy z oprawami wykonanymi z poliamidu lub ze stali nierdzewnej.
Do zastosowań w przemyśle spożywczym i farmaceutycznym dostępne są łożyska ze stali nierdzewnej napełnione smarem dopuszczonym do kontaktu z żywnością.
Do zastosowań, gdzie wymagane jest tłumienie drgań (np. wentylatory) można stosować gumowe nakładki na pierścień zewnętrzny łożyska.
Łożyska samonastawne w standardowym wykonaniu mogą być stosowane w temperaturze do +100°C.
Produkowane są łożyska poddawane specjalnej obróbce cieplnej i napełnione specjalnymi środkami smarującymi do pracy w wysokich temperaturach (do +350°C).
Łożyska przeznaczone do pracy w najwyższych temperaturach smarowane są stałymi środkami smarującymi w związku, z czym mają ograniczone dopuszczalne prędkości obrotowe do 50 – 100 obr/min.
